#497. „Demony Leningradu” – Adam Przechrzta

„Demony Leningradu”

Tytuł: „Demony Leningradu”
Seria/tom: część pierwsza
Autor: Adam Przechrzta
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Liczba stron: 453
Data wydania: 2013
ISBN: 978-83-7574-996-0
Ocena: 7/10
Data przeczytania: 11 maja 2014

„Demony Leningradu” są pierwszą książką Adama Przechrzty, opowiadającą historię rosyjskiego majora, żołnierza, dla którego nie ma spraw niemożliwych do rozwiązania. Drugą częścią jest, recenzowana przeze mnie jakiś czas temu książka „Demony wojny”.

Historia zaczyna się w 1942 roku w Leningradzie. Jest to miasto, działające niczym pole bitwy – walka o przeżycie, siarczysty mróz i czyhające na każdym kroku niebezpieczeństwo są na porządku dziennym i bynajmniej nie sprawiają, że jest to miejsce w którym chce się żyć. Główny bohater, Aleksander Razumowski, a jednocześnie narrator jest majorem wojennej rozwiedli, który jako jeden z nielicznych utrzymał się po Wielkiej Czystce. On i jemu podobni mają wyraźną protekcję Stalina, w przeciwieństwie do niezbyt lubianych gości z NKWD. Tym razem zadaniem Razumowskiego będzie odnalezienie przywódcy kanibalistycznej sekty, która morduje profesjonalnych żołnierzy, weteranów wojska, w celu zyskania paranormalnych zdolności, zostawiając na miejscu mnóstwo krwi i ciała bez serca. Na szczęście w tym trudnym zadaniu nie pozostanie osamotniony – pomocną dłoń wyciągną doń oddani przyjaciele. Jednak czy to wystarczy by odnaleźć i pokonać niebezpiecznego wroga?

Aleksander Razumowski jest bardzo ciekawą postacią. Niejednokrotnie musiał mierzyć się z zadaniami nie do wykonania, przez co jest niczym James Bod w wersji rosyjskiej. Nie są mu obce trudne warunki, niebezpieczni ludzie i straszne intrygi, czy nawet kanibalizm (wprawdzie surowo karany).

I chociaż „Demony Leningradu” to powieść wojenna, bazująca na wydarzeniach historycznych, nie brak w niej także wątku kryminalnego. Język jest prosty, często wulgarny, ale przez to świetnie oddaje klimat wojny. Brakowało mi jednak tłumaczeń rosyjskich wtrąceń, bo przecież nie wszyscy czytelnicy posługują się tym językiem. Autor miał naprawdę świetny pomysł na powieść, w fabule oraz kreacji bohaterów wyraźnie widać ogromną kreatywność i pomysłowość. Opisy nie ogrywają tu pierwszoplanowej roli, raczej dialogi i wewnętrzne przemyślenia bohaterów. Pod koniec książki umieszczono posłowie, w którym opisano wiersze, piosenki, tłumaczenia i ciekawostki, a zaraz potem krótka nota o autorze.

„Demony Leningradu” to idealna książka dla wszystkich osób zaczytujących się w powieściach wojennych, opartych na wydarzeniach historycznych, gdzie pojawia się wątek kryminalny, elementy charakterystyczne dla powieści fantasy, a oprócz tego dużo wciągającej akcji i ciekawie wykreowani bohaterowie. Czy odważycie się wyruszyć na spotkanie z „Demonami Leningradu”? Polecam!

Notka wydawnictwa:
Adam Przechrzta – historyk, doktor nauk humanistycznych, pedagog, autor artykułów na temat historii, sztuk walki nożem i okinawańskiego karate. Interesuje się działaniami służb specjalnych. Jako pisarz zadebiutował w 2006 roku, od tego czasu wydał pięć powieści oraz tom opowiadań. Zwolennik czytania przy jedzeniu. Czytuje wszystko, od podręczników pszczelarstwa, poprzez literaturę głównonurtową i fantastyczną, aż po romanse dla pań. Te ostatnie przeważnie w poczekalni u dentysty. Marzy o świętym spokoju.

Książka przeczytana w ramach Czytam Fantastykę oraz w ramach mojego Kryminalnego Wyzwania

#475. „Jedna przegrana bitwa” – Marcin Wolski

„Jedna przegrana bitwa”

Tytuł: „Jedna przegrana bitwa”
Autor: Marcin Wolski
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Liczba stron: 340
Data wydania: 2013
ISBN: 978-83-7785-341-2
Ocena: 7/10
Data przeczytania: 9 marca 2014

Marcin Wolski, urodzony dwa lata po zakończeniu II Wojny Światowej, jest pisarzem, dziennikarzem, satyrykiem, autorem audycji radiowych („60 minut na godzinę” i „ZSYP”), audycji telewizyjnych („Polskie Zoo”) a nawet kabaretów. Na swoim koncie ma ponad 30 powieści, zbiory opowiadań, wiersze, teksty satyryczne i dwie trylogie: Trylogię Optymistyczną oraz trylogię Pies w studni.

Historia, którą przedstawia w swojej książce autor nie jest w 100% fikcyjna. Bazuje na wydarzeniach z przeszłości, które w pewnym stopniu zostały zmienione – z wygranej bitwy, na przegraną – oraz na pamiętniku ojca Marcina Wolskiego, który brał udział w bitwie nad Wisłą w roku 1920. Tym samym pisarz oddaje hołd wszystkim walczącym. Nie chciał pisać kolejnej powieści historycznej, bo takich jest wiele, a powieść ze zmienionymi faktami, jest ciekawym tworem, który z pewnością przypadnie do gustu nawet wielkim miłośnikom historii, bo czyta się ją szybko, a akcja wciąga już od pierwszych stron.

Główny bohater jest alter ego autora, podobnie się nazywa i również otrzymuje pamiętnik ojca, który brał udział w wielu ważnych wydarzeniach historycznych, całkowicie pominiętych lub zmienionych przez komunistyczną cenzurę. Wyobraźcie sobie Polskę, którą opanowali na dobre bolszewicy. W książkach historycznych czy podręcznikach nie znajdziecie żadnych rzetelnych faktów krytykujących narzucony przez komunistów system. Witajcie w Polskiej Socjalistycznej Republice, która wchodzi w skład Eurosocu – Europejskiego Związku Socjalistycznych Republik, a cała Europa podlega komunistom.

Jest rok 1968, Marcin Wolak, ma 21 lat, jest pilnym studentem na Uniwersytecie im. Feliksa Dzierżyńskiego w Warszawie, mieszka w domu z 3 kobietami matką, babcią i pomocą domową, a jego dziewczyna jest aktywnie udzielającą się działaczką. Całe życie Marcina opiera się na działaniu wedle pewnych, z góry narzuconych zasad, na dostosowaniu i niewychylaniu się – dzięki czemu jest bezpieczny. Ojciec opuścił go i matkę, gdy chłopak miał 17 lat i pozostawił w sercu Marcina pustkę, złość i rosnącą nienawiść. Jednak punkt widzenia młodego mężczyzny zmienia się, gdy przekazane mu zostają pamiętniki jego ojca, który niedawno umarł. Z początku niechętny, zaczyna czytać manuskrypty ojca, które nie tylko niesamowicie wciągają, ale także są deziluzyjną wersją prawdy. Zagłębiając się w lekturę zapomina o otaczającym go świecie i upływie czasu, staje się nieostrożny, ale w zamian poznaje niebezpieczną prawdę, której nie uświadczy się w podręcznikach. Znajduje odpowiedzi na nurtujące go, trudne pytania, a wreszcie otwiera oczy i widzi wielką rysę na systemie narzuconym przez bolszewicką władzę. Mimo ogromu nowo nabytej wiedzy ciężko jest przewidzieć ruchy wychowanego w idei komunizmu Marcina. Co uczyni z wiedzą z manuskryptów ojca?

W książce można wyróżnić dwa główne, przeplatające się wątki: historię teraźniejszości głównego bohatera oraz pamiętnik jego ojca. Obie narracje się różnią, a gdy już odczuwamy zmęczenie wojennym dziennikiem, który z precyzją opisuje historyczne i wojenne zawiłości, przechodzimy do czasów głównego bohatera, który targany emocjami zaczyna otwierać oczy i patrzeć na wszystko inaczej.

Z początku myślałam, że książka będzie historią bardzo ponurą, negatywną i przygnębiającą, ale mimo porażki wojennej, bardzo wyraźny jest sukces głównego bohatera. Pojawia się wiele historycznie ważnych nazwisk, ale często w zmienionych rolach, niektóre nazwiska w ogóle pojawiają się tylko na krótko, by wcale nie zaistnieć na arenie międzynarodowej (Hitler, niedopuszczony do władzy).

Po lekturze książki Marcina Wolskiego jestem coraz bardziej pozytywnie nastawiona do alternatywnych wersji historii. Jeśli ktoś potrafi dobrze pisać, tworzy historię, którą chce się czytać od pierwszych stron i już na samym początku zaznacza co i jak, dlaczego i po co, to myślę, że warto przeczytać taką powieść ze względu na jej walory – warsztat pisarski, pomysł, fabułę, wykonanie. Oczywiście nie wolno zapominać, że książka zawiera zmienione fakty i najlepiej obeznać się wcześniej w tym, jak było naprawdę. „Jedna przegrana bitwa” to powieść, którą polecam wszystkim czytelnikom!

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję :

Wydawnictwo Zysk i S-ka

#453. „Demony wojny” – Adam Przechrzta

„Demony wojny”

Tytuł: „Demony wojny”
Seria/tom: część druga
Autor: Adam Przechrzta
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Liczba stron: 400
Data wydania: 2013
ISBN: 978-83-7574-901-4
Ocena: 7/10
Data przeczytania: 20 stycznia 2014

Od czasu do czasu lubię sięgnąć po książkę z gatunku literatura wojenna, czy literatura wojenno-historyczna. Nie mam nic przeciwko powieściom, które oparte na faktach opowiadają historię wymyśloną przez pisarza. Dlatego też postanowiłam zapoznać się z cyklem Adama Przechrzty. „Demony Wojny” to powieść fantastyczna z elementami historycznymi. Jest to pierwsza część drugiego tomu Cyklu Wojennego i kontynuacja „Demonów Leningradu”.

Notka wydawnictwa:
Adam Przechrzta – historyk, doktor nauk humanistycznych, pedagog, autor artykułów na temat historii, sztuk walki nożem i okinawańskiego karate. Interesuje się działaniami służb specjalnych. Jako pisarz zadebiutował w 2006 roku, od tego czasu wydał pięć powieści oraz tom opowiadań. Zwolennik czytania przy jedzeniu. Czytuje wszystko, od podręczników pszczelarstwa, poprzez literaturę głównonurtową i fantastyczną, aż po romanse dla pań. Te ostatnie przeważnie w poczekalni u dentysty. Marzy o świętym spokoju.

Głównego bohatera, Aleksandra Razumowskiego, poznajemy w szpitalu, gdzie przetransportowano go w dwa dni po masakrze w Aleksandrowce, gdzie w śniegu i mrozie, leżał ranny, jako jedyny ocalały czekając już chyba tylko na śmierć. Ale nie była mu ona pisana. Cierpiąc z powodu poważnych odmrożeń i nieuchronnego widma gangreny zaprzyjaźnia się z siostrą oddziałową Warwarą Siemionową, a znajomemu czołgiście bliskiemu śmierci obiecuje, że zaopiekuje się jego 21-letnią córką Eleną. Może niekoniecznie jej ojciec chciał, by wzięła udział w arcytrudnym treningu, ale… w końcu tak jest bezpieczniejsza, prawda?

Uhonorowany tytułem Bohatera Związku Radzieckiego, szybko wraca do zdrowia i do służby. Dowódca GRU – Iliczow nakazuje mu być obserwatorem podczas rekrutacji nowych członków, ale jego zadaniem będzie także odnalezienie córki ważnego agenta, Swietłany Wołkowej. Natomiast z drugiej strony, Genkom (Generalny komisarz) Ławrentij Pawłowicz nakazuje mu odnaleźć sprawców rozbojów, które są rzekomo dziełem pewnego oddziału NKWD. Co Razumowskiemu wygląda nie jak niemiecka prowokacja, a sabotaż NKWD. Czas goni, ludzie są zdezorientowani, pozycja NKWD może zdecydowanie się osłabić, a Stalin się niecierpliwi. Życie Aleksandra Razumowskiego znajdzie się w wielkim niebezpieczeństwie, zegar tyka, a efektów jak nie było tak nie ma…

„Demony wojny” pozytywnie mnie zaskoczyły. Jest to książka, którą czyta się z ciekawością, mimo tego, że opisuje trudny okres w historii, to nie brak w niej humoru. Główny bohater jest bardzo pozytywną postacią, na swojej drodze do celu spotyka zarówno tych dobrych jak i złych, jednakże zawsze udaje mu się wyjść z opresji obronną ręką. Z początku nie ma za dużo krwawych walk, raczej tylko słowne i intelektualne przepychanki, co faktycznie może sprawiać, że główny bohater, jak podaje notka z tyłu książki, jest niczym James Bond, na każdym kroku wykonujący karkołomne misje.

Jakie są atuty Adama Przechrzty? Przede wszystkim to, jak prowadzi akcję – mimo że czasem nie dzieje się wiele, to nie ma tutaj momentów, w które mogłaby się wkraść monotonia czy nuda – nic z tych rzeczy. Całe tło historyczne jest świetnie naszkicowane, co więcej każdy kolejny rozdział to nie tylko dawka emocji, ale także spora dawka historii Rosji.

To, co mi się w samym wydaniu nie podobało, to fakt, że rosyjskie wtrącenia nie zostały przetłumaczone, a że pojawiały się pojedynczo, ale dość często było to dla mnie uciążliwe. Za to zdecydowanym atutem jest końcówka książki, gdzie znajduje się „Posłowie” w którym zostały pewne terminy, które historycznie mogą być czytelnikowi nieznane, wyjaśnione (polskie).

Myślę, że „Demony wojny”, czyli kontynuacja „Demonów Leningradu” to nie była gratka dla osób lubujących książki fantastyczno-wojenno-historyczne. Fabuła powieści jest intrygująca, nie brak zwrotów akcji, a także suspensu. Na kreacją głównych bohaterów też nie ma co narzekać. Jednym słowem – polecam.

Książka przeczytana w ramach Czytam Fantastykę

#446. „Złoto Himmlera” – Leo Kessler

„Złoto Himmlera”

Tytuł: „Złoto Himmlera”
Autor: Leo Kessler
Wydawnictwo: Instytut Wydawniczy Erica
Liczba stron: 288
Data wydania: 2013
ISBN: 978-83-6232-994-6
Ocena: 7/10
Data przeczytania: 5 stycznia 2014

Leo Kessler, to piszący pod pseudonimem Brytyjczyk Charles Whiting. Pisarz, historyk i germanista, autor ponad 350 powieści wojenno-historycznych często opartych na faktach z jego życia. Do tej pory przeczytałam trzy książki Leo Kesslera: „Krew i lód. Śmierć Waffen SS”, „Blitzkrieg 1939. Marsz na Warszawę” oraz „Operacja Leopard. Gorzkie zwycięstwo”. „Złoto Himmlera” to kolejna powieść wojenna z cyklu „Edelweiss – strzelcy alpejscy”.

Mamy rok 1944, jak wiadomo z kart historii, wojna chyli się ku końcowi, a klęska III Rzeszy to już nie tylko mroczne widmo. Jednakże oddany Adolfowi Hitlerowi, Heinrich Himmler, stale wierzy w nazistowskie zwycięstwo, jednak by to osiągnąć trzeba przetransportować niemieckie bogactwo zbierane latami do Ameryki Południowej. I tu wkracza do akcji specjalny szturmowy oddział wojsk niemieckich, ulubieńcy samego Adolfa Hitlera. Żołnierze tego oddziału przydzielani byli niezmiennie do bardzo trudnych, wręcz z pozoru niewykonalnych zadań. Po walkach na Krecie, czy w Rosji tym razem została powierzona im misja przemycenia kapitału potrzebnego do odbudowy powojennych, zniszczonych Niemiec do jednego z francuskich portów, i dalej drogą morską do Ameryki Południowej. W całej operacji ma pomagać im oddział amerykańskich jeńców wojennych. Jednak czy i tym razem Strzelcy Alpejscy Edelweiss odniosą sukces? A może czeka ich rychła porażka?

Kolejna, bo już czwarta część cyklu „Edelweiss – strzelcy alpejscy” zapewni czytelnikowi dobrą, wciągającą lekturę w której nie brak zaskakujących zwrotów akcji, szybkiego tempa oraz świetnych opisów czy precyzyjnie wykreowanych bohaterów, którzy budzą mieszane emocje.

Leo Kessler jest bezsprzecznie jednym z najbardziej znanych i cenionych pisarzy jeśli chodzi o powieści wojenno-historyczne. Autorowi nie można odmówić talentu przyciągania uwagi czytelnika, książka natomiast nie jest zbyt obszerna więc doskonale nadaje się do pochłonięcia w jeden wieczór ponieważ czyta się ją lekko i przyjemnie mimo opisywanych w niej czasami drastycznych i krwawych wydarzeń.

Miłośnikom militariów spodoba się pewnie jeszcze bardziej ze względu na opisy drobnych potyczek i morderczych walk. Fabuła powieści spokojnie mogłaby służyć za scenariusz filmu, czy gry komputerowej. Należy pamiętać jednak, że nie jest to dzieło historyczne, a fikcyjne i brać je z przymrużeniem oka.

W dalszym ciągu moją ulubioną książką Kesslera pozostaje „Krew i lód. Śmierć Waffen SS” – przeczytałam ją w jedno popołudnie, jednak „Złoto Himmlera” uważam za interesującą powieść wojenno-historyczną i polecam ją zwłaszcza miłośnikom gatunku oraz zainteresowanym twórczością tego brytyjskiego autora.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję :

Instytut Wydawniczy Erica

#364. „Misjonarze z Dywanowa czyli Polski Szwejk na misji w Iraku cz. 1 – Pinky, czyli nowicjusz” – Władysław Zdanowicz

„Pinky, czyli nowicjusz”

Tytuł: „Pinky, czyli nowicjusz”
Seria/Część: „Misjonarze z Dywanowa czyli Polski Szwejk na misji w Iraku cz. 1”
Autor: Władysław Zdanowicz
Wydawnictwo: Księgarnia Zdanowicz
Liczba stron: 455
Data wydania: 2007
ISBN: 978-83-9252-320-8
Ocena: 7/10
Data przeczytania: 27 lipca 2013

Władysław Zdanowicz ma na swoim koncie serię „Misjonarze z Dywanowa” opisującą wojskowe przygody szeregowego Piotra Leńczyka w Iraku i liczącą sobie trzy części oraz książkę „Afganistan – Relacja BOR-owika”. Co ciekawe, „Misjonarze z Dywanowa” zostali przełożeni na język angielski i wersja elektroniczna dostępna jest choćby na Amazonie :) To jest osiągnięcie warte wspomnienia, gdyż niewielu współczesnych polskich pisarzy może szczycić się książkami wydanymi w obcym języku. Autor także był nominowany do nagrody ANGULUSA (2008) i zgłoszony do Najlepszej książki historycznej (2010).

W książce „Misjonarze z Dywanowa czyli Polski Szwejk na misji w Iraku cz. 1 – Pinky, czyli nowicjusz” znajdziecie opis dziejów plutonu rotacyjno-dyspozycyjnego, ale wydarzenia i osoby opisane w książce, jak zaznacza sam autor, niewiele mają wspólnego z rzeczywistością, która była o wiele gorsza. Zdanowicz już we wstępie w humorystyczny sposób uprzedza czytelnika o tym, że język będzie miejscami wulgarny, bo i taki też jest w rzeczywistości, a jak mówić prawdę, to całą.

Główny bohater powieści Zdanowicza, Piotr Leńczyk naprawdę dziwnym zbiegiem okoliczności trafia do oddziału plutonowego Zalewskiego, który wyjedzie na misję stabilizacyjną w Diwaniji. Leńczyk oraz inni polscy żołnierze będą starali się jak najlepiej spełniać swoje wojskowe obowiązki i …pozostać żywym. A nie będzie to wcale łatwe.

Leńczyk jest bohaterem, który od początku wzbudził moją sympatię. Cały czas mu kibicowałam. Często pakuje się w kłopoty, szybciej działa niż myśli, ale wychodzi z opresji obronną ręką. Leńczyk jest też porównywany do bohatera antywojennej powieść czeskiego pisarza Jaroslava Haška pt. „Przygody dobrego wojaka Szwejka podczas wojny światowej”.

Co mi się spodobało, to przede wszystkim to, z jaką precyzją autor demaskuje biurokratów rządzących wojskiem. Najłatwiej wydawać im polecenia i żonglować ludzkim życiem zza biurek. Życie w Iraku jest naprawdę trudne i to też dosadnie pokazuje autor poprzez wnikliwe i obrazowe opisy. Mimo że książka opisuje poważne i trudne wydarzenia, to nie zabraknie w niej humoru, dzięki czemu czytelnik może wyładować napięcie śmiechem. Jak sam autor zaznacza: humor pozwalał przetrwać najważniejsze chwile.

Nieczęsto sięgam po takie powieści i muszę przyznać, że kobietom zawsze trudniej czyta się takie książki, a jednak Władysław Zdanowicz zainteresował mnie na tyle, że lektura tej pozycji nie tylko była ciekawa, ale także pouczająca. Lubię książki oparte na faktach, a jeśli ściśle dotykają życia autora, to są dla mnie jeszcze bardziej interesującą lekturą. „Misjonarzy z Dywanowa” polecam zarówno mężczyznom zainteresowanym tematyką jak i kobietom chcącym poznać niełatwe życie szeregowego z Iraku. Jesteście gotowi? Rover czeka!

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję :

Władysławowi Zdanowicz, Księgarnia Zdanowicz

#298. „Egzekutor” – Stefan Dąmbski

„Egzekutor”

Tytuł: „Egzekutor”
Autor: Stefan Dąmbski
Wydawnictwo: Ośrodek Karta / PWN
Liczba stron: 135
Data wydania: 2013
ISBN: 978-83-7705-229-7
Ocena: 9/10
Data przeczytania: 5 marca 2013

Stefan Dąmbski jako szesnastolatek opuścił szkołę i wstąpił w szeregi Armii Krajowej (AK), gdzie przyjął pseudonim „Żbik I”. Należał do oddziału „Józefa”, brał udział w akcji Burza, potem przeniesiony do Pułku Ułanów Jazłowieckich AK. Jako jeden z nielicznych w swym oddziale, został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po wojnie wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie po latach postanowił spisać swoje wspomnienia z czasów II Wojny Światowej. Chory na raka, w roku 1993 w swoim domu w Miami popełnił samobójstwo, także jego wspomnienia nie zostały dokończone i urywają się w pół zdania. „Egzekutor” jako tytuł książki, budzi od razu bardzo negatywne konotacje i taki też ma być. Jednak żołnierze AK są postrzegani jako bohaterowie walczący o niepodległą ojczyznę, skąd więc taki a nie inny tytuł? Stąd, że autor sam nie postrzegał się za bohatera, co więcej kwestionował swoje bohaterstwo nazywając się mordercą…

Książka została podzielona na różne części, w których autor mniej więcej chronologicznie opisuje swoje losy. Zaczynając od próby wcielenia się do dywersji, po likwidację niemieckich okupantów czy volksdeutschów, likwidacje Ukraińców, rodaków-donosicieli czy „babskie roboty”, które polegały na karaniu zabawiających Niemców kobiet, po losy pod „cudownym wyzwoleniem” z rąk Sowietów. Jako że jest to forma pamiętnikowa, są to wspomnienia i wyznania win Stefana Dąmbskiego, który wypowiada się tu jako narrator. Język jest stylistycznie poprawny, ale jest to też zasługa redakcji. Nie jest to książka łatwa, jednak dzięki przedstawieniu wydarzeń jako szeregu akcji i minimalizacji opisów książkę czyta się jak historyczną powieść sensacyjną, ale trzeba pamiętać, że wydarzenia w niej opisywane to kawałek prawdziwej historii…

„Spełniły się moje marzenia; byłem człowiekiem bez skrupułów… Byłem gorszy od najpodlejszego zwierzęcia. Byłem na samym dnie bagna ludzkiego. A jednak byłem typowym żołnierzem AK. Byłem bohaterem, na którego piersi po wojnie spoczął Krzyż Walecznych, tylko jeden z czterech wydanych na cały oddział Czternastki…”

Prawdą jest, że wojna budziła w ludziach różne instynkty. Nie raz człowiek postrzegany za dobrodusznego stawał się oprawcą z wyboru, na szczęście, dla kontrastu byli i tacy, którzy w obronie niewinnych byli w stanie poświęcić własne życie. My, Polacy, często mamy tendencję do wybielania się, co więcej uważamy się za wyzwolicieli narodu Żydowskiego spod rąk niemieckiego oprawcy. Niestety, co najmniej tyle ile Polaków zostało nagrodzonych medalami „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”, tyle też kolaborowało w złej intencji z oprawcą. Jak więc zaklasyfikować młodego chłopaka, który pragnie jedynie, by w jego życiu coś się zmieniło, by monotonia została przerwana, by zawalczyć z innymi mężczyznami o ojczyznę nieważne jakim kosztem?

Pod koniec książki Wydawnictwo opublikowało listy, które otrzymali, gdy po raz pierwszy fragmenty wspomnień Dąmbskiego ukazały się w kwartalniku „Karta” 47, które jak najbardziej polecam lekturze wraz z odpowiedzią dr hab. Grzegorza Ostasza. Pod żadnym pozorem nie chcę tą recenzją umniejszać wartości bohaterstwa młodych i starszych mężczyzn zasilających niegdyś szeregi AK. Chcę tylko w sposób obiektywny pokazać, że każdy kij ma dwa końce, a wojna jest czymś, do czego nie powinniśmy nigdy więcej doprowadzić. Żołnierze AK utożsamiani są z dobrem, bohaterstwem i walką za ojczyznę, jednak w momencie, gdy mordowanie innych ludzi staje się przyjemnością, zaczyna rodzić się pytanie, czy każdy żołnierz AK był tak kryształowo niewinny jak się nam wydaje? Tym pytaniem zakończę moją recenzję serdecznie polecając tę książkę żądnym wiedzy miłośnikom historii, zwłaszcza, że jest to piękne wydanie z serii „Karty Historii”.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję :

Wydawnictwo PWN

#275. „Czarnoksiężnik: Władca wilków” – Juraj Červenák

„Władca wilków”

Tytuł: „Czarnoksiężnik:
Władca wilków”
Autor: Juraj Červenák
Wydawnictwo: Instytut Wydawniczy Erica
Liczba stron: 376
Data wydania: 2012
ISBN: 978-83-62329-40-3
Ocena: 7/10
Data przeczytania: 1 grudnia 2012

Już jakiś czas temu dostałam do recenzji książkę słowackiego pisarza Juraja Červenáka, o tytule „Władca wilków”. Książka ta jest pierwszym tomem z serii „Czarnoksiężnik”, za którą to serię autor zdobył Nagrodę Akademii Science Fiction, Fantasy i Horroru w kategorii „najlepsza czeska i słowacka książka roku”. Niestety, nie wiem jak to się stało, ale kompletnie o niej zapomniałam. Co więcej, gdy już zdołałam sobie przypomnieć, że jeszcze nie miałam okazji jej czytać, nie mogłam jej znaleźć. Udałam się do sklepu i skończywszy ją czytać znalazłam egzemplarz recenzencki w pokoju brata…

Juraj Červenák w swojej książce głównie skupia się na słowiańskiej mitologii. Dla mnie była to nowość, ponieważ nie czytałam jeszcze żadnej książki dotyczącej słowiańskiej mitologii. Co więcej, czytelnik nie tylko ma okazję poznać herosów, magów, książąt czy siły zła, ale także poszerzy swoją wiedzę historyczną, ponieważ niektóre wydarzenia naprawdę miały miejsce.

Przenosimy się do VIII i IX wieku, do północnej części królestwa stworzonego przez wojowniczych i okrutnych Awarów (obecnie terenie Czech i Słowacji). Czarny Rogan to główny bohater powieści, który jednocześnie budzi szacunek i strach. Jest chodzącą, niezwyciężoną legendą. Wielokrotnie najmowany przez różnych słowiańskich władców zdobył szacunek i sławę. Jednak Czarny Rogan nie jest próżnym wojownikiem myślącym o wiecznej chwale. Jest mężczyzną, który pała żądzą zemsty. Zemsty za brutalny mord na żonie i porwanie synka, który został ofiarowany krwiożerczemu bogowi Awarów, Kelgarowi. Rogan postanowił przede wszystkim zemścić się na drużynie Krwawych Psów, którzy są znanymi zbirami o najgorszej reputacji. Podążając ich śladem spotyka wielu różnych ludzi, między innymi: wiedźmę Mirenę, starego wojownika Wielimira z którymi uda się do siedziby Krwawych Psów po zemstę i łupy, następnie spotka tajemniczego wilka z zaświatów mówiącego ludzkim głosem, Gorywałda i samą panią zaświatów – Morenę.

To, co przede wszystkim mi się podobało – to oczywiście mitologia oraz historyczne fakty. Jednak dużym plusem jest sama kreacja bohaterów, którzy stanowią wachlarz niespotykanych postaci, a także sam pomysł na fabułę – bardzo oryginalny i ciekawy. W książce nie zabrakło też niespodziewanych zwrotów akcji, bardzo wielu opisów brutalnych walk (czasem może aż za wielu), a także humoru!

Pierwszy tom serii „Czarnoksiężnik” okazał się być interesującą lekturą. Jestem ciekawa jak w dalszych częściach potoczą się losy Czarnego Rogana i jego niezwykłego, wilczego towarzysza. Spytałam również o opinię mojego brata – ten był książką zachwycony i przyrzekł, że kupi kolejne tomy. Wydaje mi się, że z pewnością bardziej lektura „Władcy wilków” przypadnie do gustu panom, jednakże i panie znajdą w niej coś dla siebie. Zachęcam wszystkim zainteresowanych słowiańską mitologią, historią jak i kulturą. Z pewnością przypadnie Wam do gustu.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję :

Instytut Wydawniczy Erica

#215. „Operacja Leopard. Gorzkie zwycięstwo” – Leo Kessler

„Operacja Leopard”

Tytuł: „Operacja Leopard.
Gorzkie zwycięstwo”
Autor: Leo Kessler
Wydawnictwo: Instytut Wydawniczy Erica
Liczba stron: 978-83-62329-45-8
Data wydania: 2012
ISBN: 264
Ocena: 7/10
Data przeczytania: 6 lipca 2012

„Operacja Leopard. Gorzkie zwycięstwo” to kolejna książka brytyjskiego pisarza Leo Kesslera otwierająca wojenną serię opowiadającą o specjalnym, niemieckim oddziale szturmowym wykonującym wręcz niemożliwe misje na zlecenie Adolfa Hitlera. Seria ta nosi tytuł „Edelweiss Strzelcy Alpejscy”, a kolejne tomy z tej serii to: „Krwawa góra” i „Dolina zabójców”.

Powieść podzielona jest na 4 części, a pod koniec książki został opublikowany fragment „Krwawej góry” – kolejnej części z tej serii. Na mapkach w książce przedstawiono sytuację na Morzu Egejskim we wrześniu 1943 roku i plan ataku na Wyspę Leros, który odbył się na przełomie września/grudnia 1943 roku.

Jak podaje historia, we wrześniu 1943 roku kapitulowały Włochy. Brytyjczycy postanowili opanować leżące niedaleko wybrzeży Turcji wyspy Dodekanezy, ponieważ ten odcinek pozwoliłby kontrolować trasy żeglugowe Turcji. Jednak wielki Fürher ma inny plan – nie może dopuścić, by teraz neutralne Włochy, które niegdyś należały do państw osi dostały się w ręce wrogich im aliantów. Adolf Hitler oznajmia na spotkaniu z dowódcami oddziałów Korpusu Alpejskiego, że zostali zdradzeni przez Włochy, które teraz pozwalają Anglikom lądować na ich terenie. Ogłasza, że Churchill chce zmusić Turków do poparcia w wojnie aliantów, co zaskutkowałoby w tym, że oddziały niemieckie musiałyby wynieść się z całej Rosji. Postanowiono więc, że desant powietrzny zacznie się równocześnie z desantem morskim. Przed oddziałem szturmowym Edelweiss stanie bardzo skomplikowane i wręcz śmiertelne zadanie. Jednak na początek będzie ich czekało piekielnie męczące szkolenie, bo „ciężki trening to lekka walka.” Żołnierze będą musieli zmierzyć się z wieloma nieprzewidywalnymi przeciwnościami by dojść do celu. Niemiecki desant czas zacząć!

Leo Kessler uwielbia tematykę II Wojny Światowej, dlatego, że sam brał w niej udział – był niemieckim czołgistą służącym u boku Fürhera. Trzeba przyznać, że bazując na własnych wspomnieniach oraz bujnej wyobraźni autor przenosi czytelnika w opartą na faktach powieść, która z pewnością przypadnie do gustu miłośnikom powieści militarnych. Barwne, obrazowe, choć momentami brutalne i wręcz naturalistyczne liczne opisy, to atuty lekkiego pióra Leo Kesslera widoczne w każdej z jego powieści wojennej.

Dużym plusem, oprócz fabuły oczywiście, są świetnie wykreowani bohaterowie. Każda postać jest inna, na swój sposób wyjątkowa i nieszablonowa. Na dodatek historia opisana w tej książce nie jest przedstawiona tylko oczami Niemców!

„Operacja Leopard. Gorzkie zwycięstwo” to powieść, która z pewnością zadowoli fanów znanego autora. Nie brak w niej wartkiej akcji, a wciągająca fabuła zadowoli każdego czytelnika. Polecam serdecznie wszystkim osobom zainteresowanym tą tematyką.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję :

Instytut Wydawniczy Erica

#185. „Siódmy milion” – Tom Segev

"Siódmy milion"

Tytuł: „Siódmy milion.
Izrael – piętno zagłady”
Autor: Tom Segev
Wydawnictwo: Naukowe PWN
Liczba stron: 596
Data wydania: 2012
ISBN: 978-83-01-16807-0
Ocena: 9,5/10
Data przeczytania: 2 maja 2012

Tom Segev to izraelski historyk, dziennikarz, pisarz. Wydana po raz pierwszy ponad 20 lat temu książka „Siódmy milion. Izrael – piętno zagłady” zdążyła już zdobyć uznanie krytyków jak i czytelników na całym świecie. W tym roku Wydawnictwo Naukowe PWN postanowiło zaprezentować ją polskim czytelnikom w świetnym wydaniu w dużym formacie i w twardej oprawie.

Książka została podzielona na VIII części zatytułowanych kolejno: „HITLER: Przybywają Jeke”, „ZAGŁADA: Pisali o tym w gazetach”, „IZRAEL: Ostatni Żydzi”, „ODSZKODOWANIE: Ile dostaniemy za babcię i dziadka”, „POLITYKA: Sprawa Kastnera”, „PROCES: Eichmann w Jerozolimie”, „DORASTANIE: Od wojny do wojny”, „PAMIĘĆ: Kształtowanie przeszłości” , a także „Prolog”, „Epilog”, „Przypisy” i „Indeks”.

„Siódmy milion. Izrael – piętno zagłady” to książka, która pokazuje po kolei etapy odbudowy państwa Izrael, ale również w wielkiej mierze bazuje na efekcie jaki Holocaust wywarł na Izraelczykach i samym Izraelu. Autor pokazuje również jak ogromny wpływ wywarł Holocaust na późniejszą tożsamość, ideologię i politykę Izraela jako całości narodowej, nie jako pojedynczych osób. Ruch syjonistyczny miał być tym, który miał wybawić nękanych, upokarzanych i cierpiących Żydów, dążył do stworzenia nowego, lepszego państwa i wolnego, silnego człowieka. Najsmutniejsze wydają się być stosunki, które zrodziły się między Żydami, którzy przeżyli piekło Holocaustu a tymi, którzy przybyli do Palestyny przed wojną. Niezrozumienie i brak współczucia prowadziły do konfliktów. Dzisiaj Holocaust dla niektórych jest tylko produktem marketingowym wykorzystywanym głównie w polityce międzynarodowej.

Z pewnością książka Toma Segeva nie należy do łatwych w odbiorze. Wymaga ona pełnego skupienie czytelnika na temacie ponieważ jest to książka z serii „Literatura Faktu PWN”, a nie zwyczajna powieść. Momentami szokuje, otwiera oczy, pomaga dostrzec pewne elementy, o których się zapomniało w odniesieniu do narodu żydowskiego i nie tylko. Co mi się bardzo podobało, to styl autora. Wiadomo, że historycy dzielą się na parę grup. Jednak do najbardziej cenionych należą Ci, którzy przedstawiają fakty i nie mieszają ich ze swoją własną opinią i poglądami. Do takich historyków należy właśnie Tom Segev. Przedstawia wypełnione najdrobniejszymi detalami fakty, podpiera się specjalistyczną literaturą, przytacza słowa znanych polityków i ludzi, wszystko to dzieje się w perspektywie obiektywnego przedstawienia całej sytuacji.

Książka ta należy do serii „Literatura faktu PWN” także czytelnicy nie muszą się obawiać, czy wszystkie informacje, które w niej znajdą odzwierciedlają rzetelną prawdę – bo tak właśnie jest. Dostarczy ona czytelnikowi, jak żadna inna, informacji na temat wielu, różnorodnych wydarzeń historycznych, zaciekawi, a nawet zmusi do głębszych refleksji. Serdecznie polecam książkę Toma Segeva wszystkim osobom zainteresowanym tematem, miłośnikom historii, jak i wszystkim tym, którzy chcą dowiedzieć się czegoś więcej. Z pewnością nie zawiedziecie się na tej książce!

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję :

Wydawnictwo PWN

#155. „Zwiastun burzy” – Bernard Cornwell

"Zwiastun burzy"

Tytuł: „Zwiastun burzy”
Autor: Bernard Cornwell
Wydawnictwo: Instytut Wydawniczy Erica
Liczba stron: 600
Data wydania: 2011
ISBN: 978-83-62329-20-5
Ocena: 8/10
Data przeczytania: 5 marca 2012

„Zwiastun burzy” Bernarda Cornwella interesował mnie na długo przed tym zanim trafił w moje ręce dzięki uprzejmości Instytutu Wydawniczego Erica. Bardzo zaintrygowała mnie okładka, ponieważ z początku byłam pewna, że na pierwszym planie jest wielka skała. Po bliższym przyjrzeniu się jej ujrzałam konia z bardzo bujną grzywą. „Zwiastun burzy” jest drugą księgą wchodzącą w skład „Wojen Wikingów”, którą mam zaszczyt dziś Wam zaprezentować.

Tak jak i w poprzedniej części, głównym bohaterem jest poznany w „Ostatnim królestwie” Uthred z Bebbanburga, dziedzic ziem Northumbrii, Anglik, który został wychowany przez Duńczyków. Bardzo cieszyłam się na kolejne spotkanie z tym bohaterem, ponieważ zdążyłam go polubić. Król Alfred chce szerzyć wiarę chrześcijańską, która jest przeciwna pogańskim rytuałom w które wierzą Duńczycy. Rozejm między dwoma państwami staje pod wielkim znakiem zapytania. Utherd po raz kolejny stanie przed trudnym zadaniem – po której stronie walczyć? Po stronie Duńczyków, z którymi łączą go przyjaźnie i wspólna, pogańska religia, czy po stronie Sasów i króla Alfreda, któremu przysiągł wierność, a z którym dzielą go liczne antagonizmy? Zobaczcie sami jak ten spór rozwiąże młody wojownik!
Tytuł książki „Zwiastun burzy” ma duże znaczenie dla sytuacji, która jest wyraźnie odczuwalna nad Wessexem nad którym kłębią się czarne chmury. Czy będzie to ostateczny kres tego państwa?

Powieść została podzielona na 3 części zatytułowane kolejno: „Wiking”, „Władca moczarów” i „Fyrd”. Podobnie jak w poprzedniej części, mamy tutaj mapę jak i bardzo interesującą „Notę historyczną” dla ciekawych, którą polecam lekturze, bo jest niedługa. Narratorem powieści jest oczywiście główny bohater, czyli Uthred. Fabuła książki głównie oscyluje wokół wątków, które pojawiły się w poprzedniej części i które autor teraz uzupełnia. Dlatego czytanie pierwszej części jest niezbędne dla dobrego zrozumienia sytuacji, które będą miały miejsce na kartach tej magicznej powieści. Język jest prosty w odbiorze, i mimo wielu stron (600!) książkę czyta się stosunkowo szybko.

Pisarz nie tylko tworzy magiczny a zarazem bardzo realistyczny świat, ale również przenosi nas do Anglii IX wieku. Opisy są bardzo dokładne i nie przynudzają, a wręcz przeciwnie – ciekawią! Atutem są świetnie wykreowani, bardzo ciekawi i liczni bohaterowie, którzy wydają się być żywi. Fani bitew, krwawych walk i zaskakujących intryg będą mogli cieszyć swoją wyobraźnię mnogością takich scen. Zastanawiając się nad minusami… czasem akcja zwalnia za bardzo, jednak za chwilę pędzi już swoim właściwym torem.

Bernard Cornwell to jeden z pionierów w swoim gatunku i jeden z moich ulubionych pisarzy. Jest znany na całym świecie, a jego książki od lat goszczą na listach Bestsellerów New York Timesa. Przygodę z tym autorem zaczęłam od „Trylogii Arturiańskiej”, którą serdecznie polecam, przy czym jego cykl 5 książek nazwany „Wojny Wikingów” również przypadł mi do gustu. „Zwiastun burzy” polecam wszystkim tym, którzy czytali już pierwszą część tej serii – „Ostatnie królestwo”, oraz wszystkim tym, którzy pragną bliżej zapoznać się z tą serią. Mam nadzieję, że nie jest to moje ostatnie spotkanie z tym wybitnym, angielskim pisarzem!

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję :

Instytut Wydawniczy Erica